Ados – Travma şarkı sözleri

Ados – Travma şarkı sözleri

şimdi bir filmin sonuyla muhatapsak
içimden ıraksan elimi bıraksan
ne farkeder ki zaten her manzara aynı
uçmak aynı inan düşmek bile aynı

zaman senden yana seyirde
geriye bakmak için geç artık bu şehirde
görüyorum bu defa bilmediğim şekilde
ölmektesin hem de topraksızım bitti şiirler

ömrün hırsızları koynumuzda büyüdü
bugün yarına hasret bir hayatta lanetledik dünü
sabret dedikçe dudaklarım biraz daha çürür
o saray sandığın kalplerin hepsi benim sürgünüm

ne desem göğsüme ısrarla bastırır kabahat
bilmiyorum çıkmam belki bile bir sabaha
şimdi lazım bana sınırsız bir istirahat
fakat tutmuyor dikişlerim sabret biraz daha

tut ki ben kendime ızdırabı hak göreyim
tut ki bir rüyada medet buldum uyut beni
tut ki dilim susmuyor kusuyor cümleleri
bir anlam için tükendi tüm benliğim toparla beni

bir mutlu son istemem yeter ki son olsun
zahmetin surete büründükçe ben oldum
ben ona baktığım daha da büyük yok oldum
şarkılar susunca kusurum el oldu

ruhum ziyan ismin bir an
dilimden düşecekse dünyada bitmiş zamanım
bak bu lanetlere gark oluyor sabahım
bir ağaca benziyorum dallarım da yok artık

neden manidar bu kadar şimdi merhabalar
neyin kastına düştüm de yakar hatıralar
seni bir karşıma bir zamlanır sıfatıyla
gün gelir cinayetler eşitlenir büyük sevdalara

sakın arkamdan bakma
sırtımda gurumu taşırım inatla
insan her şeyinden arınmak ister bu kadar kanla
bir gururumda kalır ellerimde onu da ben bırakmam

öyle sahte suratlar tanırım ki benden de beter
gönlüm el kaldırılan bir çocuk sanki küstü gene
bunca şey üst üste geldi diye mi bindin en tepeme
kirlenen yine ben sayfalar boyunca aktı lekeler

çık bir geceye benzeyen bir karanlık
göz altlarımda kanıtla dilimde bir insanlık ayıbı
kimin var bizim kadar büyük bir kaybı
benim düşen suratlarımın hepsi kollarımla sarılı

hakim olmadığım şu hayatımın devrimi artık
yürekler içerde çok derinlerde yapılır
insan işte 3 kuruş kadar da satılır
elbet ismini satmam bir ahın akıllarda kazınır

safi ruhlar uçup diyarımdan gitti
bu şehrin ortasında bir de lekeyim şimdi bittim
susuyordum evvel de gönlü kim diriltti
payıma düşen yağmurun altında büyüttüm bu fikri

üzülür mü dersin ki sol yanımdan ifrit
ne kalem der bir veda şekli görünmeden gittin
bakma zaten bana durdugumuz dipti
mutluluk mesafesi bizlerde ya kaştır ya kirpik