Verse I ;
Benim yüzümden şehir karamsar ve sessiz.
Korkuyla yaşıyor insanlar çaresiz.
Bu yüzden midir gökyüzünün siyah rengi?
İlk yazdıklarım, bütün başlangıçlar hala aklımda dün gibi.
Korkular beslediğim yarınlar,
İnsanlara inanmak istediğim yarınlar.
Hiçbir boka yaramaz yarınlara kurduğun hayaller dünde yaşıyorsan.
Bi çıkış yolu arıyorsan, vazgeç ben gibi dünde yaşamaktan.
Vazgeç ben gibi olmaktan.
Her zaman benim yüzünde ölümün karanlığı var.
Bakınca bir şiir yazıyorum dünyaya.
Küflü ev süsleri, tütün tabakalarım.
Şarkılarımın her biri vasiyetim olarak kalsın.
Kaçıyorum kabuğu soyulmuş güneşten,
Kaçıyorum insanların kin dolu bakışlarından ve yüzlerden.
Kaybettiğim kendimden
Ben olmak isteyişlerimden.
Senden, herkesten ve herşeyden.
Bu şehirden, sessizliğimden.
Elvedalar bıraktığım caddelerden.
Nakarat 2x
Aynı hikayeler biriktirdim.
Aynı sonlar gördü gözlerim.
Aynı sen, aynı ben gibi.
Herşey bitti.
Verse II;
Yalnızlığım asar kendini gri betonların arasında.
Bellidir sırtımdaki kan lekesinden ve gözaltlarımdan.
İnsanlardan iğrenmenin ve tiksinmenin en eskisiyim.
Ölü umutlar doğurdum gece'ye öldü hayallerim.
Bu şair kendi şarkıyla oynar kendi tiyatrosunda.
Evleri dolaşan cinsiyetsiz bir tanrı dokunuyor yalnızlığıma.
Bir tahta pencerenin önündeki uykumu çalan karabasanlar.
Korkularındaki karanlığı gözyaşlarınla boya.
Kalbi çürük konuşabilen onca et yığını.
Hikayesi yarım kalmış onca şair tamamlayamaz hayatını.
Tanıdığım şairler benim gibi yarım kalırdı.
Parmak uçlarındaki sessiz kaçışlarım.
Mitoloji bilimi, tanrılardan sonra insanlarına inanmadım.
Mukadderatı biliyorum gece kadar karanlık.
Geceden ay ışıklarını çaldım.
Gömleklerimde dissosiyatif idam kalıntıları.
Her yalnızlık ihtilâl kadar anlamsız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder